چه کسی می داند؟! 

که تو در پیله ی تنهایی خود، تنهایی! 

چه کسی می داند 

که تو در حسرت یک روزنه در فردایی!

پیله ات را بگشا، 

تو به اندازه ی پروانه شدن 

زیبایی !!

                                                                       سهراب سپهری 

بهش می گم امروز صبح از فرط اضطراب و استرس از 6 بیدار شدم و دیگه خوابم نبرده. همه اش فکر می کنم اگه نتونم تا آخر این راه رو طی کنم، چی میشه؟! 

میگه بهش فکر نکن و تلاشت رو بکن. اصلا در موردش با کسی هم صحبت نکن و از کسی چیزی نپرس. تو راه خودت رو برو موفق میشی. 

خیلی ترسناکه پا گذاشتن و رفتن تو جاده ای که سراپا ناشناخته و تاریکه. درسته که مقصد رو میشناسی که کجاست اما این که راه تاریکه و ناشناخته ، کمی وهم آور نیست؟!

تصمیم گرفتم به توصیه اش عمل کنم و فقط برم! 

انشالله که می رسم...